روایت زیبایی از داستانی عجیب

فیلم "مورد عجیب بنجامین باتن" از آن دسته فیلم‌هایی است که حس غریبی را در من به جا گذاشت. حسی که در کم‌تر فیلمی تجربه می‌شود. البته از کارگردان این فیلم "دیوید فینچر" و کارنامه‌ی موفق‌اش، حتا پیش از دیدن فیلم هم می‌توانستم حدس بزنم که کاری در خور خواهم دید.

انتخاب داستان این فیلم بسیار جالب است و "برد پیت" که حالا دیگر دارای تجربه‌های فراوانی در بازیگری است توانسته نقش را به به‌ترین شکل ایفا کند. گریم سنگین او در طول فیلم و حرکات او متناسب با موقعیت زمانی که در آن قرار دارد، شاه‌کار است و او را حتا در زمانی‌که موهای سپیدی دارد و تا حدودی پیر نشان می‌دهد، دوست‌داشتنی کرده است.

بجامین باتن کسی است که در سال 1918 و هم‌زمان با پیروزی اروپا در اواخر جنگ جهانی دوم به دنیا می‌آید و هم‌زمانی تولد او با کار کردن ساعتی که خلاف جهت همه‌ی ساعت‌ها حرکت می‌کند، سبب شده تا او زنده‌گی را به گونه‌یی دیگر تجربه کند.

دوران زنده‌گی او از آخر به اول طی می‌شود و او در ابتدا پیری را تجربه می‌کند و رفته رفته به سوی کودکی در حرکت است و در این ماجرا با دختری که به صورت طبیعی رشد می‌کند، روبه‌رو است. این دو زمانی که در اوج جوانی قرار می‌گیرند، با هم وارد رابطه‌ی عاشقانه می‌شوند و پس از آن و زمانی‌که دارای دختر بچه‌ی کوچکی هستند، زنده‌گی‌ی این‌دو متفاوت می‌شود و دختر رو به پیری گام برمی‌دارد و پسر رو به کودکی.

بازیگران این فیلم "برد پیت" و " کیت بلانشت" توانسته‌اند از ظرفیت‌هایی که داستان در اختیار کارگردان و خود آن‌ها قرار داده استفاده کنند و بتوانند مخاطب را از ابتدای داستان، ا بی‌تابی، هم‌راه خود کنند، بدون این‌که بیننده‌ی فیلم در جایی حس کند، صحنه‌ها کش‌دار است و بازی‌ها مصنوعی.

نکته‌ی جالبی که پس از فیلم در ذهن‌ام مانده، محو شدن تمام دیالوگ‌های فیلم است. این فیلم دارای دیلوگ‌های بسیاری است اما آن‌چه بعد از اتمام فیلم در ذهن می‌ماند، دیالوگ‌های تاثیرگذار نیست، بل‌که فیلمی با کارگردانی‌ی بسیار خوب و بازی بسیار خوب‌تر بازی‌گران آن است.

با توجه به این‌که این فیلم در 13 رشته‌ی جایزه‌ی اسکار هم نامزد دریافت جایزه است، می‌توان امیدوار بود که یکی از درخشان‌ترین فیلم‌های این دور از رقابت‌های اسکار باشد.